Babylonische Spraakverwarring

Er werd aan de deur gebeld. Kees twijfelde of hij open zou doen. Niets ging, zoals het gaan moest. Izegrim was het beste woord, wat hem op dit moment omschreef. Dus geen gelazer aan zijn hoofd. Toch besloot hij de deur open te doen. Voor de deur stond een man, die duidelijk naar iets op zoek was. ‘ Heeft u God gezien?’, vroeg de man. ’Ik ben op zoek naar God, want ik ben God kwijt’. De man liep onrustig heen en weer.

‘Dat heb ik weer’, dacht Kees. ‘Waarschijnlijk de nieuwe buurtgek! En ik ben meteen weer de klos’. Even keek hij rond of hij niet de spreekwoordelijke mensen in witte jassen, zag rondlopen. Je weet maar nooit. Maar hij zag er op het eerste oog niet gevaarlijk uit. De man was klein van stuk en zag er netjes uit. Colbertje, pantalon en stropdas. Maar gelukkig geen tas, waar De Wachttoren uit kon verschijnen, dus het was hoogst onwaarschijnlijk dat de man een getuige van Jehova was. Voor de zekerheid keek Kees, naar de schoen van de man. Dat was een mooie om te pletten, mocht de man toch zijn voet tussen de deur de doen. Eigenlijk hoopte Kees, dat de man dat toch zou doen. Was Kees weer een stukkie agressie kwijt.

‘Dus u heeft God niet gezien’, vroeg de man nogmaals. ‘Nee’, zei Kees. ‘ God en ik kunnen niet goed door één deur’. ‘Dat snap ik’, zei de man. ‘God kan nogal eenkennig zijn. Mensen hebben daardoor de neiging om nogal eens van hem te schrikken’. ‘ Maar God schrikt u niet af’? Kees kreeg lol in de situatie. ‘Nee’, was het antwoord, ’God is het enige wat ik heb’. ‘U heeft een erge behoefte aan God’, zei Kees. ‘Precies’, lachte het mannetje. ‘Behoefte is juiste woord in deze situatie. Ziet u, ik wandelde met God en plotseling was hij verdwenen’.

Kees dacht aan de tijd dat hij nog bij de postsortering werkte. Hoeveel brieven waren er niet door zijn handen gegaan, die geadresseerd waren aan God. God had zelfs zijn eigen postvakje. Maar wat er daarna mee gebeurde…… Alhoewel, Gods brievenbus is hemels…. Natuurlijk… Luchtpost!!! Kees begon te lachen

Het mannetje keek hem raar aan. ‘Staat u mij nu uit te lachen’? ‘Nee’, grijnsde Kees. ‘ Ik had even een binnenpretje. Maar u wandelde met God en toen verdween God…. Mag ik u iets vragen? Is uw naam misschien Henoch’? ‘Henoch’? ’Hoezo’?, vroeg de man verbaasd. ‘Nou’, zei Kees, ‘het is al heel lang geleden sinds ik bijbelonderricht heb gehad. Maar ik herinner me het verhaal van Henoch, die wandelde met God….’, zei hij schamper.

Het mannetje werd kwaad en zijn stropdas zwengelde heen en weer. ‘ Meneer’, zei hij, ‘ ik weet niet waar u het over heeft. Ik ben niet geïnteresseerd in uw religieuze praatjes. Ik vraag alleen maar of u God gezien heeft’. Zijn gezicht werd steeds roder en de mond van Kees viel open. Hij snapte er niets meer van. Misschien toch een ontsnapte gek….

De situatie begon uit de hand te lopen. Net voordat ze met elkaar op vuist gingen, kwam er een buldog blaffend aangerend… zijn riem achter zich aanslepend. ‘Ha God’, zei de man, ‘ Ben je daar eindelijk’…….? ‘Dus God…. Is…is uw hond’, stamelde Kees. ‘Natuurlijk’, zei de man. ‘Hij heet Godfried, net als Bomans’. Hij draaide zich om en liep weg. De hond waggelde achter hem aan.

Kees keek hen verbluft na. Even later ging hij lachend naar binnen. Zijn humeur was geheel opgeklaard!

 

©Cors de Rooij